♥خیلے سخـــته♥

خیلے سخته آدم کسے رو نداشته باشه…

دلش لک بزنه که با یکے درد دل کنه ولی هیچکے نباشه…

نتونه به هیچکے اعتماد کنه…

هر چے سبک سنگین کنه تا دردش رو به یکے بگه نتونه,

آخرش برسه به یه بن بست …

تک و تنها با یه دلے که هے مجبورش می کنه اونو خالے کنه …

اما راهے رو نمی بینه سرش روکه بالا می کنه آسمون رو می بینه

به اون هم نمی تونه بگه…

خبرے از آسمون هم ندیده

مگه چند بار اشک های شبونش رو پاک کرده…؟!

بهش محل هم نداده

تا رفته گریه کنه زود تر از اون بساط گریه اش رو پهن کرده تا کم نیاره …

خیلی سخته ادم خودش رو به تنهایی خوش کنه اما دلی داشته باشه که

مدام از تنهایی بناله…